Założenie działalności gospodarczej przez technika dentystycznego

Uprawnienia technika dentystycznego

W przedmiocie postawionego pytania istotne są dwa akty prawne:

1) dekret z dnia 5 lipca 1946 r. o wykonywaniu czynności techno-dentystycznych (Dz. U. 1947 r. Nr 27, poz. 104, z późn. zm.);

2) rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 15 maja 1951 r. w sprawie szczegółowego zakresu uprawnień uprawnionych techników dentystycznych (Dz. U. 1951 r. Nr 28, poz. 222, z późn. zm).

Wspomniany dekret operuje dwoma kategoriami techników dentystycznych:

1) „zwykli” technicy dentystyczni;

2) uprawnieni technicy dentystyczni.

W odniesieniu do pierwszej z grup techników dekret stanowi, że można nim zostać, spełniając jeden z trzech warunków zawartych w art. 3 dekretu. A zatem zwykłymi technikami dentystycznymi mogą zostać osoby, które:

1) ukończyły 3-letnie liceum techniki dentystycznej lub

2) w dniu 1 września 1939 r. na mocy obowiązujących w tym czasie przepisów o wykonywaniu praktyki dentystycznej były uprawnione do samodzielnego wykonywania czynności techniczno-dentystycznych i używania tytułu technika dentystycznego albo

3) w dniu 1 września 1939 r. trudniły się zawodowo na obszarze Państwa Polskiego wykonywaniem robót techniczno-dentystycznych na zamówienie lekarzy-dentystów i do dnia 30 czerwca 1949 r. złożą egzamin, przewidziany w art. 6.

Wystarczy spełnić tylko 1 warunek, aby uzyskać status technika dentystycznego.

Natomiast co się tyczy drugiej grupy, tj. uprawnionych techników dentystycznych, to spełnienie warunków przypisanych tej kategorii jest aktualnie niemożliwe, ponieważ zostały one sformułowane na potrzeby czasów, w których przyjęto dekret:

„Art. 4. 1. Prawo wykonywania czynności, określonych w art. 2 ust. 2, oraz używania tytułu uprawnionego technika dentystycznego służy:

1) osobom, które w dniu 1 września 1939 r. na mocy obowiązujących w tym czasie przepisów o wykonywaniu praktyki dentystycznej posiadały uprawnienia do samodzielnego wykonywania czynności techniczno-dentystycznych w charakterze uprawnionego technika dentystycznego,

2) pod warunkiem złożenia do dnia 30 czerwca 1949 r. egzaminu przewidzianego w art. 6 ust. 2 – osobom, które w dniu 1 września 1939 r.

a) na mocy obowiązujących w tym czasie przepisów o wykonywaniu praktyki dentystycznej posiadały prawo samodzielnego wykonywania czynności techniczno-dentystycznych i używanie tytułu technika dentystycznego lub

b) co najmniej trudniły się zawodowo na obszarze Państwa Polskiego wykonywaniem robót techniczno-dentystycznych na zamówienie lekarzy dentystów.

3) osobom, które przed 25 czerwca 1927 r. rozpoczęły na obszarze Państwa Polskiego pracę lub naukę w zawodzie techniczno-dentystycznym i w latach 1942-1944 otrzymały z Izby Zdrowia na obszarze tzw. Generalnego Gubernatorstwa zezwolenie na samodzielne wykonywanie czynności techniczno-dentystycznych i używanie tytułu uprawnionego technika dentystycznego, jeżeli zezwolenie to zostanie uznane przez komisję weryfikacyjną (art. 7); uznanie może być uzależnione od złożenia w całości lub w części egzaminu przed komisją wymienioną w art. 6 ust. 2.”

Zobacz też: Całkowita niezdolność do pracy uprawnienia

Kompetencje zwykłych techników dentystycznych i uprawnionych techników dentystycznych

Obie grupy techników różni nie tylko nazwa, ale przede wszystkim zakres uprawnień. Ustawodawca w istotny sposób zróżnicował kompetencje zwykłych techników dentystycznych i uprawnionych techników dentystycznych.

Uprawnienia pierwszych z nich zostały wskazane w art. 2 ust. 1 dekretu: „Technicy dentystyczni mogą wykonywać roboty techniczno-dentystyczne w pracowniach techniczno-dentystycznych lekarzy dentystów lub utrzymywać własne pracownie dla wykonywania w nich tych robót na zamówienie lekarzy-dentystów. Stykanie się z pacjentami w związku z wykonywaniem tych robót jest technikom dentystycznym wzbronione”.

Uprawnieni technicy dentystyczni mieli znacznie szersze uprawnienia, wymienione w rozporządzeniu z 1951 r. Zgodnie z tymi przepisami uprawniony technik dentystyczny mógł wykonywać zabiegi na poszczególnych zębach, wchodzące w zakres czynności, jakich potrzeba do sporządzenia zębów sztucznych, koron, mostków i plomb, z wyjątkiem leczenia chorób jamy ustnej. W szczególności mógł wykonywać następujące zabiegi:

1) w zakresie dentystyki zachowawczej:

a) leczenie próchnicy zębów, tzn. oczyszczanie próchnicznych ubytków i ich wypełnianie,

b) leczenie zapaleń miazgi metodą amputacyjną lub ekstirpacyjną oraz wypełnianie korony bądź przewodów,

c) leczenie zgorzeli miazgi w zębach jednokorzeniowych,

2) w zakresie małej chirurgii stomatologicznej – ekstrakcję zębów w znieczuleniu miejscowym lub w zamrożeniu chlorkiem etylu,

3) w zakresie protetyki dentystycznej – zabiegi w jamie ustnej potrzebne do sporządzania ruchomych bądź stałych protez,

4) usuwanie mechaniczne kamienia i osadu nazębnego.

Przeczytaj też: Dentysta sp. z o.o.

Wykonywanie robót techniczno-dentystycznych

Wnioskuję, że jest Pan „zwykłym” technikiem dentystycznym w rozumieniu wskazanych przepisów. To oznacza, że co do zasady może Pan założyć własną pracownię, rozpoczynając działalność gospodarczą w oparciu np. o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, jednakże nie może Pan przyjmować pacjentów i udzielać im świadczeń we własnym zakresie. Dekret z 1946 r. dopuszcza bowiem wykonywanie robót techniczno-dentystycznych tylko pod nadzorem na zlecenie lekarza dentysty.

Podobnie jest w przedmiocie wycisków. Tutaj dotykamy kwestii wyrobów medycznych. Zgodnie z ustawą z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 107, poz. 679, z późn. zm.), wyrób wykonany na zamówienie jest to wyrób medyczny, wyposażenie wyrobu medycznego lub aktywny wyrób medyczny do implantacji, wykonany lub wykonane zgodnie z pisemnym przepisem lekarza lub, w przypadku wyrobu medycznego i wyposażenia wyrobu medycznego, innej osoby na podstawie posiadanych przez nią kwalifikacji zawodowych, w którym podano na odpowiedzialność lekarza lub tej osoby właściwości projektu, przeznaczony lub przeznaczone do wyłącznego stosowania u określonego pacjenta i niebędący lub niebędące wyrobem produkowanym seryjnie, wymagającym dostosowania do szczególnych wymagań lekarza lub innego profesjonalnego użytkownika. Jednocześnie należy zwrócić uwagę na fakt, iż zgodnie z dyrektywą Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącą wyrobów medycznych, wyrób wykonany na zamówienie oznacza każdy wyrób wykonany specjalnie w zgodności z pisemną receptą praktykującego lekarza o odpowiednich kwalifikacjach, przeznaczony do wyłącznego stosowania przez konkretnego pacjenta, a lekarz podaje na swoją odpowiedzialność szczególne właściwości projektowania wyrobu.

Sporządzanie wycisków dentystycznych 

Tym samym wyciski potrzebne do sporządzenia wyrobu medycznego powinny być sporządzane przez lekarza dentystę. Pogląd ten potwierdza również odpowiedź z dnia 10 grudnia 2012 r. na interpelację nr 11518: „Informuję, że w świetle obowiązujących przepisów prawnych technik dentystyczny nie może samodzielnie decydować o wykonywaniu wyrobu medycznego potrzebnego w leczeniu protetycznym. Pragniemy bowiem zauważyć, iż to lekarz dentysta jest odpowiedzialny za całość procesu leczniczego, więc decyzja w sprawie ustalenia m.in. parametrów danego wyrobu medycznego bądź przymiarki woskowej protezy, są ściśle związane z procesem leczniczym i powinny być wykonywane przez lekarza dentystę”.

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.